انسولین برای بسیاری ازمبتلایان به دیابت درجهان قابل دسترس نیست
5 فوریه 2016- بیش از 90 سال از کشف انسولین می گذرد، علیرغم اینکه انسولین از طرف سازمان بهداشت جهانی WHOاز سال 2007 به عنوان یک داروی ضروری طبقه بندی شده است، اما این دارو هنوز گران قیمت بوده و دردسترس بسیاری از مبتلایان به دیابت نوع 1 و 2 در برخی از نقاط جهان نیست. به گفته ی نویسنده ی این مقاله دکتر Beranاز بیمارستان دانشگاه ژنو در سوئیس، دسترسی به انسولین همچنان یک چالش پیچیده است، طیف گسترده ای از مسائل موجب عدم دسترسی آسان به انسولین شده است که ازجمله می توان به سلطه ی چند تولید کننده ی چند ملیتی در بازار انسولین اشاره کرد که موجب بالا نگه داشتن قیمت انسولین در جهان شده اند.
نتایج این مطالعه در مجله ی The Lancet Diabetes & Endocrinologyمنتشر شد.
در این مطالعه به بررسی علل پیچیدگی و چالش دسترسی ضعیف به انسولین پرداخته شد. محققان قصد دارند با یک رویکرد جامع و پیشگامانه به کشورها برای دسترسی به راه حل های اختصاصی برای رسیدگی به این مشکل کمک کنند.
انسولین برای ادامه ی حیات افراد مبتلا به دبابت نوع 1 ضروری است همچنین یک چهارم از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 برای کنترل قند خون خود به انسولین نیاز دارند.
دسترسی به انسولین درکشورهای با درآمد بالا مانند آمریکا و در کشورهایی با درآمد پایین مانند کشورهای جنوبی صحرای آفریقا همچنان یک چالش است. در آمریکا هزینه ی ماهانه ی انسولین برابر با 400 دلار است و در آفریقا امید به زندگی برای یک کودک مبتلا به دیابت نوع 1 به دلیل دسترسی ضعیف به انسولین تنها یک سال است.
در طی یک دهه ی گذشته، استفاده از انسولین آنالوگ (مصنوعی) افزایش یافته است، بنحوی که در حال حاضر تا دو سوم تمام انسولین مورد استفاده در کشورهای با درآمد بالا را انسولین آنالوگ به خود اختصاص داده و همین موضوع سبب افزایش قیمت این انسولین شده است.
دکتر Beranمی گوید: نگرانی ما این است که یک روند مشابه در جایگزینی انسولین حیوانی با انسولین انسانی در مورد انسولین آنالوگ نیز رخ دهد. او می افزاید: علیرغم گزارش سازمان بهداشت جهانی در سال 2011 که هیچ مدرکی دال بر عملکرد بهتر انسولین آنالوگ نسبت به انواع قدیمی انسولین وجود ندارد اما ما شاهد افزایش مصرف انسولین آنالوگ هستیم که قیمتی بالاتر دارد.
افزایش استفاده از انسولین آنالوگ سبب افزایش هزینه ها برای سیستمهای بهداشتی شده است، به عنوان مثال درانگلستان، تعداد افرادیکه تحت درمان با انسولین قرار گرفته اند از سال 1991 تا 2010 سه برابر شده است عمدتاً به دلیل افزایش تعداد مبتلایان به دیابت نوع 2 که تحت درمان با دارو هستند.
در فاصله ی سالهای 2000 تا 2010 سازمان بیمه ی خدمات بهداشتی انگلیس 2732 میلیون پوند برای انسولین پرداخت کرده است که هزینه ی حیرت انگیزی است و عامل اصلی این افزایش هزینه، استفاده فزاینده از انسولین آنالوگ بوده است که هزینه ها را از 18.2میلیون پوند درسال 2000( 12%درصد از تعداد کل) به 305 میلیون درسال 2010 (85درصد از کل) افزایش داده است.
به گفته ی نویسندگان مقاله، بیش از نیمی از ثبت اختراع های فعال مربوط به قلم تحویل انسولین است نه خود انسولین، بنابراین مالکیت معنوی یکی از موانع ورود به بازار نیست. اگر چه اولین اختراع ثبت شده ی انسولین آنالوگ در سال 2014 پایان یافت، کپی از این انواع جدیدتر بسیار سخت تر است. بر خلاف داروهای ضد رتروویروس ها و دیگر داروهای شیمیایی، فرایندهای طولانی تصویب و روش های متعدد دخیل در ساخت کپی دقیق این محصولات بیولوژیکی، هزینه ی تولید انواع ژنریک داروهای جدید یا biosilmilarآنها را افزایش می دهد. این چالش ها سبب شده است که برای ورود یک داروی جدید به بازار نیاز به صرف صدها میلیون پوند هزینه است.
دکتر Beranمی گوید:برای رسیدگی به مشکلات عرضه ی انسولین، کشورها نیاز به طراحی مداخلات اختصاصی برای خود دارند برخی از کشورهایی که در آمد پائینی دارند مانند نیکاراگوئه انسولین را بصورت رایگان در اختیار مردم قرار داده اند درحالیکه درکشورهایی نظیر Maliحتی در بخش دولتی نیز افزایش قیمت سبب بروز مشکلاتی شده است. نویسندگان مقاله امیدوراند آگاهی از مشکلات مرتبط با عرضه ی انسولین بتواند سبب افزایش اقدامات بین المللی گردد.
Margaret Ewenیکی از نویسندگان این مقاله از هلند می گوید: مشکل دسترسی به انسولین عدم وجود یک صدای جهانی و بسیج جهانی منابع است در طول سه دهه ی گذشته، ایدز و HIVو دسترسی به داروهای ضد رتروویروسها بیشتر توجهات بین المللی را به خود معطوف کرده اند. درس از درمان موفقیت آمیز HIVدرسطح جهانی می تواند به حل مشکل دسترسی به انسولین درجهان نیز کمک کند.
منبع: www.medicalnewstoday.com/releases/306186.php